De waarde van lééf-tijd

Langzamerhand groei ik naar een andere fase in het leven; mensen vragen mij soms “hoe lang moet je nog?”  Enkele weken geleden krijg ik een mail hoe ik pensioen kan aanvragen.

Ik houd van mijn werk, vind het heerlijk om te werken. Misschien dat daarom mijn oog  steeds vaker valt op (bekende) Nederlanders die mijn voorbeeld zijn als het gaat om vitaal ouder worden, zoals fotograaf Eddy Posthuma de Boer, Koningin Beatrix, Jan Terlouw,  allemaal mensen die hun senioriteit, ervaring en wijsheid volop inzetten. Of neem David Attenborough, op zijn 94ste nog steeds een voortrekker in de wereld. Geweldig vind ik het om Jaap Goudsmit in het televisieprogramma zomergasten te horen zeggen: “Ik werk tot ik erbij neerval”. 

Pensioen en AOW voorzieningen zijn prachtige regelingen. Maar de merkwaardige scheiding van pensioenleeftijd, om vanaf dit moment het vele wat je meebrengt niet meer in te zetten, begrijp ik niet goed. 

Ouderen en jongeren zijn allemaal van waarde. Wel van een verschillende waarde. Jongeren brengen verfrissende energie, ouderen hun levenservaring. Door dit te verbinden, net als de vaardigheden die iedereen met zich meebrengt, ontstaat een inspirerend samenspel. In mijn visie houdt dit een organisatie levendig en gezond én - niet onbelangrijk - blijft ze aantrekkelijk voor jonge en oude klanten.  

Wat mijn leeftijd is? Die voelt als 33. Om met Loesje te spreken:” Ik ben voorlopig niet voor het pensioengat te vangen”.